In het buitengebied bij Grote-Brogel, vlak bij Weert, wonen al generaties Swennen op de boerderij. Ook Dennis woont op de plek waar vooral bompa, als ‘Twan van de Nest’ bekendheid genoot vanwege zijn paardenvakmanschap: “Mijn ouders en grootouders hadden al paarden zolang ik weet, op elke wedstrijd in de buurt waren we er wel bij. Je kon bij ons terecht voor allerlei soorten paarden, en als mensen een paard gingen kopen, vroegen ze onze bompa of hij mee ging kijken. Mijn broers Jurgen en Bente en ik zijn met de pony’s begonnen, bij de LRV. Ik ben altijd de fanatiekste geweest, het was het enige wat ik wilde doen. Mijn ouders stuurden me na de middelbare school in Peer onder lichte dwang naar de hogeschool om drie jaar Groen Management te gaan studeren: tuinen tekenen, projecten coördineren, parken, openbare groenvoorzieningen, noem maar op. Dan had ik iets achter de hand. Ik ben in die tijd eigenlijk alleen maar fanatieker geworden om in de paarden de kost te verdienen.”
Dennis, 31 nu, kwam op z’n 21e van school en begon direct voor zichzelf. Vooral met paarden zadelmak maken, handig als hij was: “Thuis hadden we niet de mogelijkheden om dure paarden te kopen, daarom begon ik met allerlei paarden, het maakte niet uit. Soms werden ze goed verkocht, soms moesten ze terug de wei in. Misschien heb ik er wel duizend zadelmak gemaakt. In het begin hielp ik mee bij Koen Geerits, naast mijn eigen paarden thuis.” Toen Dennis 24 was, wilde hij ervaring opdoen en kwam hij terecht bij Stal Korenbloem van Craig Rawlins waar hij twee jaar zou blijven: “Jonge paarden rijden en allerlei klusjes doen. Maar daar heb ik ook gezien hoe zijn veiling ging, de Equine Elite, dat vond ik prachtig. Heel inspirerend vond ik dat en daar is eigenlijk het idee ontstaan om dat ook zelf te gaan doen.”
[caption id="attachment_170380" align="alignnone" width="720"]
Dennis Swennen als springruiter[/caption]Op de Panhof in Peer, een manege en pensionstal, ontmoette Dennis een compagnon die het met hem zag zitten: “Ik kon met elk paard wegrijden, dat was ook het liefste wat ik deed. Hij had een heel moeilijk paard en Dennis kon het wel, zeg maar. Gebeurt er net met dat paard een stom ongeluk, moest ik met mijn arm in een mitella. Ik verveelde me daarna steendood maar ik ben wel gaan nadenken. Michel Spaas organiseerde indertijd een veiling in de Panhof, een jaar of vijf geleden. Mijn idee was meer om een veiling te organiseren voor iedereen. Ik wilde iets maken waar mensen een paard konden aanbieden van twee tot tien jaar oud, maakte niet uit welke kwaliteit, met eerlijke prijzen. Ik was zelf te veel tegen tekortkomingen aangelopen. Ik heb tot Z gereden, soms wat hoger, maar om verder te komen, moest je tijd en financiële mogelijkheden hebben. Les haalde ik vroeger bij Michel Steyvers voor de dressuur, en Koen Geerits hielp me met het springen. Maar ik heb vooral veel gestolen met de ogen en de oren, ik had geen geld om dure lessen te betalen. Ik wilde daarom op de Engelse manier veilen: niet selecteren, iedereen die zijn paard wil verkopen de kans geven. We hadden er een stuk of 70. En mijn broer Jurgen was de veilingmeester, bij gebrek aan financiële middelen.”
“We hebben het twee keer gedaan in 2015, in februari en mei. Daar kwamen klanten op af, en er gebeurde best wat handel. Ook mensen die nu weer terugkomen in deze veiling. Maar Michel Spaas ging met zijn veiling naar SenTower Park, dat was veel te groot en te duur voor ons. Met mijn compagnon ging het samen niet meer en toen kwam ik Joris van den Oetelaar tegen, op de Equine Elite veiling. Mijn broer Jurgen en ik hadden de microbe van het organiseren heel hard te pakken, we wilden door. We raakten met Joris aan de praat, ik kende hem niet. Ik kende ook de Molenheide niet, alleen het AES. En toen we aan de praat raakten, geloofde ik mijn oren niet. Vanaf dag één was er altijd iets mogelijk als ik wat vroeg. Het was heel raar in het begin voor mij: ze hielpen met alles, dachten mee. Ik kende het niet zo, die houding van: kom maar, we proberen het. Ik had in België bij een aantal veilingen ook praktijken gezien die wij niet willen: kopen ze een beestje voor 2000, slaan ze ‘m tegen de klauwen, brengt ie 10.000 op. Maar zo ben ik niet. Ik kom verder ook niet uit een paardenfamilie met veel geld, ik ben anders opgevoed. Ik heb wel vaak gedacht: wanneer kom ik nou eens de juiste mensen tegen….”
[caption id="attachment_170381" align="alignnone" width="720"]
Een deel van het ESHA-team; Nick van den Oetelaar, Dennis Swennen, Raf Kelchtermans en Jurgen Swennen[/caption]“Twee jaar geleden zijn we in Schijndel begonnen, dat ging heel plezant. Van de 38 paarden werden er 31 verkocht. We kwamen aan de paarden doordat mensen ze aanboden, of we vonden ze onderweg. Gingen we gewoon bij mensen thuis een filmpje maken. De eerste keer al ging de fotograaf mee, een mevrouw die dat voor de hobby deed want het mocht natuurlijk niks kosten. We hebben de eerste keer al iedereen kunnen betalen, dat was al heel wat. Toen hebben we daarna veulentjes erbij gedaan. We hebben fokkers opgeroepen via Facebook, we hebben flyers achter ruitenwissers gestoken, voor sommigen tot vervelens toe. We zijn overal naartoe gereden. Met een camera erbij, om een foto te maken van het veulentje. De eerste keer hebben we er 34 werkelijk verkocht van de 45, dat was al niet zo slecht. En de volgende dag zei Kees: ik hoor goede dingen, ga maar eens door. Dat was mooi.”
“En dit jaar kwam Kees: hier heb je 60 paarden, veil ze maar. Plus de veulentjes die daarbij kwamen. En nou hebben we drie dagen achter elkaar veiling. Geen vergelijk meer met het begin: we hebben nu thuis een eigen piste gemaakt om de vrij spring video’s te kunnen maken, een aparte fotograaf, een camerateam, de opbouw van de veiling is ook veel professioneler. De aanmelding dit jaar was goed, ik denk vooral omdat we een vast laag bedrag als inschrijving voor de fokkers hebben. Vroeger hadden we zelf ook een veulentje waarvan we wisten we dat die niet voor 20.000 verkocht zou worden. Dat principe was de aanleiding om het zo te doen: de fokker moet het voor zijn plezier doen zonder dat het aan alle kanten geld moet kosten. Daarom ook hebben we 75 veulens. En helpt iedereen in de familie mee om er een succes van te maken. Vader, moeder, broers, schoonzus, mijn tante zit aan de prijzen achter de computer, heel veel vrienden die helpen, mijn vriendin Elke doet de social media, ze helpt met het vrij springen, brengt de folders rond, noem maar op. Acht van mijn vrienden zijn de hoekmannen, dat doen ze op meer veilingen. En belangrijk is dat de samenwerking met de hele familie Van den Oetelaar super is. Met elkaar zijn we mensen zonder poeha.”
Website European Sport Horse Auction
European Sport Horse Auction op Universal Horse Data
European Sport Horse Auction op Facebook