“Het was gewoon puur toeval dat ik ermee in aanraking kwam,” blikt ze terug. “Ik werd door een vriendin gevraagd of ik belangstelling had om in het bestuur van de Stichting Paardrijden Gehandicapten Sneek te gaan zitten. Leek me wel wat. Maar ja, als ik ergens in betrokken ben, wil ik er ook altijd wat van weten. Ik was ooit instructeur geworden. Vroeger was ik natuurlijk een ponykind en als je een beetje serieuzer was, deed je later de commandantencursus, zoals dat heette. Ik zat nog op school en zo had ik met het les geven ook een bijbaantje. Kon ik ook mijn paard betalen tijdens de studie. Maar dit was anders. Bij de stichting ging ik weleens in de baan staan en dan dacht ik: goh, ik weet hier eigenlijk helemaal niks van. Toen ben ik ook het IPG-diploma gaan halen, Instructeur Paardrijden Gehandicapten.”
“Wat mij direct al verbaasde was dat de hele sector aan elkaar hing van het goede-werkjes-doen-idee. Iedereen deed alles vrijwillig. Heel sympathiek natuurlijk maar in de uitvoering redelijk onprofessioneel. Terwijl wel de accommodaties heel professioneel zijn, moderne hippische bedrijven zelfs. Maar op de werkvloer? Op veel bedrijven worden de instructeurs nauwelijks betaald. Omdat het zo leuk is voor die mensen, zeg maar. In de praktijk zijn er maximaal zes ruiters in de baan, maar meestal vier en vaak ook een of twee. Dat kan niet uit. De perceptie is vaak dat we er allerlei subsidies voor krijgen maar helaas is dat 20 jaar geleden al afgeschaft. Het gaat altijd om stichtingen of verenigingen die tekorten hebben, gelukkig vaak met een ANBI-status waardoor ze fiscaal sympathiek giften mogen ontvangen.”
Bineke de Vries is een ondernemer die kansen ziet maar die het ook leuk voor zichzelf wil hebben: “Ik was al langer van plan om een keer een binnenmanege te gaan bouwen in mijn achtertuin en dat heb ik toen gedaan. Kwamen er 130 ruiters met een beperking in de week, met 60 of 70 vrijwilligers aan het werk. Ik gaf ook nog wat privé-les en ik had een paar pensionpaarden, gelukkig kan ik goed plannen om het te kunnen combineren, dat moest ook wel. En de koffie? Joh, in de verblijfsruimte hebben we zo’n Bravilor-machine neergezet, daar doe je koffie in, die zet je op ‘aan’ en dan redden ze zich wel. De koffie en de thee, pepernoten en de koekjes werden natuurlijk door onszelf gesponsord. Heel erg leuk, maar ik kwam nooit meer van mijn erf af, dat was minder. En toen de manege in Sneek aangaf graag de stichting terug te willen, hebben we dat gedaan. Ik had weer meer vrijheid. Nu heb ik thuis vijf eigen paarden staan. Pensionpaarden niet meer, dat is redelijk tijdrovend. Plus ik woon hier in Friesland: hier komt € 200,- per maand eerst, dat is te weinig om ze te voeren en voor thuis te blijven. En de vrijheid die het geeft om geen paarden van anderen thuis te hebben, vind ik ook wel prettig.”
[caption id="attachment_171911" align="alignnone" width="640"]
Met Zimply Utopia (v. Oscar) waarmee Bineke in het Z dressuurde[/caption]Het gedreven werk van Bineke had zich rond gesproken en het was niet toevallig dat de landelijke FPG zo’n anderhalf jaar geleden bij haar aanklopte: “Ja, of ik iets voor ze wilde doen. Ik ben toen in de kwaliteitscommissie gaan zitten, heel inhoudelijk werk, met heel leuke mensen die allemaal echt vooruit willen, die allemaal oprecht vinden dat onze sector het verdient om serieus genomen te worden, als hippische sector. We zijn behoorlijk aan de dingen gaan trekken. Als eerste kregen we het verzoek om na te gaan in hoeverre de Federatie Paardrijden Gehandicapten als zelfstandige sportkoepel haalbaar zou blijven. We hebben 60 leden, het is een klein clubje, het stelt niks voor, je bent niet bij de KNHS of het NOC aangesloten, je krijgt geen subsidie. Wat hebben we eigenlijk nog te zoeken in deze wereld, was het idee een beetje. We zijn toen serieus onderzoek gaan doen. Het ging wel om zo’n 8000 ruiters! En we hebben ons afgevraagd: als je de FPG opheft, wat gebeurt er dan? Is er dan nog iemand die het voor ze gaat opnemen? Binnen een grote organisatie zouden ze ondersneeuwen. We hebben gezegd: we gaan professionaliseren, inhoud geven, en we zijn een stukje funding gaan zoeken. En dat ben ik nu vanaf maart dit jaar aan het doen. Vanuit de vraag waar de leden behoefte aan hebben. Instructeurs vinden, ontwikkelen van scholingsmodules, noem maar op, en dus ook zorgen dat er weer wat meer funding komt van mensen die onze ruiters een warm hart toedragen.”
“We hebben eerst gezorgd voor aansluiting bij de FNRS en de KNHS. Mede op initiatief van de FNRS hebben we scholingsmodules ontwikkeld voor instructeurs die zich op deelgebieden van ons vak kunnen laten scholen, voor FNRS-bedrijven en onze verenigingen en stichtingen. We gaan binnenkort met de eerste cursus van start, die zit met veertig mensen al bijna vol. Inmiddels zijn ze bij de KNHS ook bezig om de IPG-opleiding totaal te herstructureren, als onderdeel van hun nieuwe opleidingssysteem, zodat we goed geschoolde basisinstructeurs hebben die met interesse in onze materie. Het zijn geen pseudo-therapeuten, maar echte instructeurs. We zijn altijd een beetje in die hoek gedrukt maar dat zijn we niet, we geven les in aangepast paardrijden.”
“En we zijn aan de gang gegaan om geld binnen te krijgen, via een fundingcampagne richting particulieren en bedrijven, dat noem ik het ruiterfonds. Gemiddeld komen we per ruiter per jaar € 100,- tekort, zeg maar € 2,50 per les. Het plan is zo goed als klaar, daar gaan we op 10 november met alle leden over praten. We hebben het geluk dat we een directe democratische structuur hebben, oftewel: onze leden mogen direct over alles meebeslissen. Onze ruiters zoeken sponsors, zo simpel wordt het. Bedrijven mogen ook fiscaal vriendelijk schenken: ze mogen het zelfs van hun vennootschapsbelasting aftrekken als ze een beetje goed draaien. Dat is nooit benadrukt, een beetje foute bescheidenheid. Maar we hebben gewoon donders geld nodig en dat moet je hardop durven zeggen. Als je dat niet doet, weet je zeker dat je het niet krijgt. Plus dat er bij ons geen overhead op zit zoals bij de meeste goede doelen waar tenminste met 20% maar ook wel tot 40% gerekend wordt. Parapaard van voorzitter Marielle Wiegmans is onze grootste sponsor als het gaat om allerlei spullen. Ik word betaald uit de contributie van de leden en de marge uit de opleidingen, officieel voor 16 uren. Maar ja, als je ondernemer bent, ben je gewend dat je niet alles exact factureert.”
Federatie Paardrijden Gehandicapten op Facebook